Prawdziwie RPG-owy konwent

Teoretycznie ZjAva to kameralna impreza, która, zamiast oferować uczestnikom rozbudowany program, koncentruje się na tym, co lubimy najbardziej: graniu w RPG. Teoretycznie. Trzecia edycja Zimowej Jazdy Avangardowej pokazała, że ZjAvie coraz bliżej do pełnoprawnego, ogólnopolskiego konwentu, niż lokalnej atrakcji. Pojawiło się dokładnie 666 osób. Taka frekwencja z pewnością cieszy organizatorów, a także pokazuje, że w przyszłym roku spotkamy się pewnie w innym miejscu. Liceum im. Hugona Kołłątaja, którego gościnne mury dotychczas dawały schronienie złaknionym sesji RPG-owcom, nie będzie już w stanie pomieścić zjaviskowego potencjału. 

Atrakcje 

Do Warszawy przyjechałam, aby choć na chwilę zaspokoić swój wieczny głód grania, toteż tablica ogłoszeń sesyjnych była moim pierwszym celem. Muszę przyznać, że było w czym wybierać, przy czym, jeśli chodzi o ilość, palma pierwszeństwa należy się Dziedzictwu Imperium. Wzięłam udział w aż czterech sesjach, przy czym jedną z nich prowadziłam [1]. Grałam w nowy Świat Mroku, Lady Blackbird oraz Wolsunga. 

„A może Harry Potter”, nWoD, MG: MareK 

Scenariusz, jak wskazuje tytuł, dotyczył powieści o przygodach młodego czarodzieja, dokładniej zaś, grupy fanów serii, którzy potraktowali ją zbyt poważnie, zmieniając się tym samym w bandę psychopatów. MG stworzył fajną atmosferę tajemniczości, jednak trochę niepewnie czułam się, ze względu na zmiany mechaniczne. Mimo to, bawiłam się naprawdę dobrze. 

Lady Blackbird, MG: Squid 

Wreszcie miałam okazję, aby poznać ten fantastyczny system! Wprawdzie było nas nieco za dużo, jednak sesja pozostawiła po sobie naprawdę pozytywne wrażenie, a także, co ważniejsze, chęć prowadzenia. 

„Podsystem Klątwy i Następstw”, Wolsung, MG: Planetourist 

Zawsze cieszę się, kiedy mam okazję zagrać w Wolsunga, bo wśród moich stałych graczy brakuje fanów tego systemu. Bardzo podobał mi się pomysł Plane'a, więc tym bardziej szkoda, że zostaliśmy nieco przytłoczeni mechaniką. 

W sobotę dodatkową atrakcją byli migrujący od stołu do stołu sędziowie Latających Spodków, wszyscy zaopatrzeni w złowieszcze zeszyty, w których robili zapewne niemniej złowieszcze notatki. Z przyjemnością rzuciłabym na nie okiem, zapewne jak każdy oceniany Mistrz Gry, toteż z niecierpliwością czekam na namiastkę tej przyjemności w postaci podsumowania konkursu. 

Chociaż sesje to podstawa, w tym roku ZjAva mogła poszczycić się całkiem rozbudowanym programem, jednak, mimo że tytuły niektórych prelekcji wyglądały interesująco, chęć grania przeważyła i sama uczestniczyłam tylko w jednej z nich. Prowadząca, Jade Elenne, była świetnie przygotowana i bardzo ciekawie mówiła o XIX-wiecznej modzie damskiej. 

Aspekt towarzyski 

RPG łączy ludzi, szczególnie, kiedy występuje w tak dużej ilości. To pierwszy od dawna konwent, jaki dał mi okazję do poznania tak wielu osób, które dotychczas mniej lub bardziej mgliście kojarzyłam z Internetu. Pozdrawiam więc moich graczy i współgraczy, a także, oczywiście, Mistrzów Gry. 

Organizacja 

Nawet, gdyby pojawiły się jakieś organizacyjne niedociągnięcia, najpewniej nie zauważyłabym ich, zbyt zajęta bieganiem z sesji na sesję. Z mojej perspektywy Stowarzyszenie Avangarda po raz kolejny spisało się znakomicie. Organizatorzy byli bardzo pomocni, zarówno przed konwentem, kiedy w ostatniej chwili zgłaszałam swoją sesję, jak i na miejscu, gdy szukaliśmy odpowiednich stanowisk do gry. Chociaż nie brałam udziału w prelekcjach, byłam poinformowana o wszystkich zmianach w programie – informujące o nich kartki natychmiast rzucały się w oczy. Konwentowy barek zapewniał strawę i napitek głodnym i spragnionym bez konieczności opuszczania terenu szkoły, a automat z kawą dostarczał kofeiny w krytycznych momentach. Krótko mówiąc, nie mogę na nic narzekać. 

Podsumowanie 

Jestem rodowitą Krakuską, co oznacza, że zaprogramowano mnie genetycznie, abym nie lubiła Warszawy, jednak warszawskie konwenty sprawiają, iż czasem zdarza mi się żałować, że jednak nie mieszkam w stolicy. 

[1] „W trybikach wojny” to pierwszy scenariusz, jaki poprowadziłam na konwencie, dlatego kiedyś poświęcę mu osobną notkę. Wzięłam udział w Latających Spodkach, ale nie udało mi się przejść do finału konkursu.

To nie powinno się zdarzyć

...czyli kilka słów o rozterkach RPG-owca/ czytacza po raz ósmy. 

Żyję w przekonaniu, że prawdziwy kolekcjoner doskonale zna swoje zbiory. Nie sposób przecież zapomnieć o czym, co kocha się i hołubi, czemu poświęca się swój wolny czas, na co jest się gotowym wydać ostatnie pieniądze. To właśnie przekonanie kierowało mną, kiedy dawno temu zażądałam od nimdila, aby wymienił wszystkie swoje RPG-i, najlepiej w kolejności alfabetycznej. Jego kolekcja liczyła wtedy co najmniej 200 pozycji, więc pozwoliłam mu pomóc sobie kartką i ołówkiem. Nie chciałam też słuchać, jak wymienia tę samą książkę po kilkanaście razy. I, oczywiście, wiedziałam, że i tak sobie nie poradzi. 

Po nie więcej, niż 20 minutach mogłam cieszyć się swoim zwycięstwem i świadomością, że sama nigdy, przenigdy nie upadnę tak nisko. Kocham przecież każdą z moich książek: tak, te, które stoją w stosach, bo nie ma już dla nich miejsca na półkach również. Bardzo. To takie oczywiste. Jednak, kiedy niedawno siła mego uczucia została poddana próbie, okazało się, że marny ze mnie Lancelot. 

Miejscem mojej klęski był krakowski antykwariat Blibliofil, mieszczący się przy ulicy Szpitalnej – to prawdziwy raj dla miłośników książek historycznych, z którego pochodzą niemal wszystkie tomy serii „Życie codzienne w...”, jakie posiadam. Tym razem zawartość moich półek wzbogaciła się o „Życie codzienne w we Francji w czasach Ludwika Świętego”, „Życie codzienne w Galii Merowingów” oraz „Życie codzienne w Paryżu Franciszka Villona”. 

Ten ostatni wolumin na zawsze pozostanie symbolem mojej porażki i związanej z nią hańby.

Do końca życia będę pamiętać siebie, kilka minut po opuszczeniu Bibliofila, z uwagą oglądającą okładkę „Życia codziennego w państwie Karola Wielkiego”, która wydawała mi się niepokojąco znajoma. Strach narastał we mnie z każdą chwilą. Mimo że jeszcze niedawno narzekałam na zimno, poczułam, że jest mi gorąco. Moje ręce zaczęły drżeć. Pobladłam. Oto spełniał się mój najgorszy koszmar. 

Miałam nadzieję. Aż do ostatniej chwili. Aby się uspokoić i rozwiać ogarniające mnie obawy sięgnęłam po telefon – mój katalog na Library Thing nie może się przecież mylić. Niestety! LT potwierdziło to, co jeszcze sekundę wcześniej było jedynie straszliwym przypuszczeniem: „Karol Wielki” trafił do mnie dokładnie 16 października 2009 roku, toteż pokonana zawróciłam, by wymienić go na „Franciszka Villona”. 

Staczam się.

ZjAviskowe plany

Wczoraj zrobiłam moim graczom niespodziankę. Zamiast kontynuować rozpoczęty jakiś czas temu WoD-ny scenariusz poprowadziłam im sesję w Castle Falkenstein. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że właśnie ten scenariusz postanowiłam poprowadzić podczas ZjAvy, a moja krakowska grupa z radością spełniła funkcję królików doświadczalnych. 

W walce o przyszłość Nowej Europy, wolnej od Żelaznego Kanclerza i jego knowań wzięło udział dwóch dżentelmenów i jedna dama. Lucien Cartier, asystent Juliusza Verne'a, mający zadatki na szalonego naukowca, Horatio Nelson Ward, oficer królewskiej marynarki wojennej w stanie spoczynku oraz lady Amanda Reinhardt, parająca się dyplomacją. Grupa, jak przystało na prawdziwie bohaterskich bohaterów, świetnie sobie poradziła – geniusz zbrodni został schwytany, a najważniejsze dzienniki świata miały o czym pisać co najmniej przez kilka kolejnych dni. 

Było fajnie, jednak okazało się, że trzeba sporo poprawić, aby sesja rzeczywiście nadawała się do rozegrania w konwentowych warunkach. 

1. Przede wszystkim czas. Chyba muszę coś obciąć lub nieco bardziej stanowczo popychać graczy w stronę rozwiązania, w przeciwnym razie nie mam najmniejszych szans zamknąć się w przepisowych czterech godzinach. Z drugiej strony, nie chciałabym rezygnować z krótkich, indywidualnych wprowadzeń. 
2. Postaci. Rzecz jasna, były przygotowane przeze mnie, żebyśmy nie musieli tracić czasu na ich tworzenie, ale wygląda na to, że sama mechanika to za mało. Będę musiała dopisać również coś, co podkreśli ich motywacje (szczególnie te negatywne). 
3. Zakończenie. Przydałoby się je nieco bardziej rozbudować. 
4. Gadżety. Z różnych względów nie miałam dostatecznie dużo czasu, żeby wyprodukować coś na wczoraj i bardzo mi ich brakowało. Wśród nich powinna znaleźć się lista imion i nazwisk, z której ewentualni gracze będą mogli wybrać coś dla swoich bohaterów – na konwencie dostęp do absolutnie najważniejszej pomocy RPG-owej (Behind the Name) może być... ograniczony. 

Mam nadzieję, że uda mi się ze wszystkim zdążyć. Do zobaczenia w Warszawie!

PS. Moim królikom dziękuję za wszystkie cenne uwagi.