Liczyłam na to, że podczas zaplanowanej na minioną sobotę sesji zdołam wreszcie dokończyć ciągnący się za mną od niepamiętnych czasów WoD-ny scenariusz. Oczywiście, przeliczyłam się srodze, bo ostatecznie odwiedził mnie tylko jeden gracz i zamiast wielkiego finału poprowadziłam li tylko skromną solówkę. Spodobało się. Nawet bardzo. Do tego stopnia, że po wszystkim zostałam wprost zasypana komplementami. Poniżej prezentuję jeden z nich. Tak. Czasem naprawdę fajnie jest być Mistrzem gry.
Glory to my Goddess [1], in her grace and greatness,
the weaver of the wild world of wonders,
of dangers in the darkness, and dreadful dreams.
A humble human is honoured with horror
and fantastically forced to face the fears
lurking and loitering in loveless locations.
In Cracow the caring for kids in kindergarten
was the peaceful pleasure before the prisoner of the past,
a grim and god-forsaken ghost began to govern
viciously the vivid visions often visiting
the dreams of the door and the dreadful light.
But this was barely the beginning of a bigger strife.
The visit to Warsaw made the world go wild,
filled with fear-inspiring fiction turned to fact.
Accompanied by Arthur and armed with his advice,
I suffered to see the sacred shattered and stained
with basins of blood. The burnt bricks,
the cuts from claws of a creature craving
for jousting or justice who joined in a journey
of horror and hatred into hideous hell,
the image was intimidating, inflaming the ideals,
the mysterious malice making me mourn
with a ravaged reason, restless and reckless,
I am left with the life of a lonely lunatic.
[1] mowa, rzecz jasna, o mnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz